secon exhibition

contemporary art 2010

Second Exhibition

ARTER's new exhibition titled "Second Exhibition" opened on 28 November. Curated by Emre Baykal, "Second Exhibition" includes more than 30 new works by 20 artists: .-_-., Halil Altındere, Burak Arıkan, Volkan Aslan, Vahap Avşar, Banu Cennetoğlu – Yasemin Özcan Kaya, Ayşe Erkmen, Hafriyat (Murat Akagündüz, Antonio Cosentino, extrastruggle, İnci Furni, Mustafa Pancar), Ali Kazma, Aydan Murtezaoğlu – Bülent Şangar, Ahmet Öğüt, İz Öztat, Cengiz Tekin and Canan Tolon.

In accordance with ARTER's salient aim of encouraging production of contemporary artworks both nationally and internationally and providing a platform of visibility for artistic practices, "Second Exhibition" focuses on new productions and consists of works that are specifically produced for the exhibition.

"Second Exhibition" departs from the lack so far of sufficient sustainable and institutional response to the urgent requirement for support towards artistic production in Turkey, and proposes a fresh look at the "institution" via new productions it has facilitated. The shared context of these new works is constructed around the concepts of the institution and institutionalisation in a wider framework with art at its centre. Through these new productions, "Second Exhibition" attempts to render visible the tensions and dynamics between the art institution, the artist, the work of art and the viewer from different perspectives.


ARTER – space for art
Initiated by the Vehbi Koç Foundation (VKF), ARTER opened on 8 May, 2010, with the collection-based exhibition "Starter", curated by René Block.
ARTER is conceived as an exhibition space and its programmes are created with the aim of encouraging production of contemporary artworks, providing a platform of visibility for artistic practices, producing and presenting exhibitions curated from the VKF contemporary art collection, as well as from private collections and archives.
Following "Second Exhibition", ARTER will host "Tactics of Invisibility", a collaborative project by ARTER, Tanas-Berlin and T-B A21, Vienna. Co-curated by Emre Baykal and Daniela Zyman, the exhibition was first held in T-B A21 before moving to Tanas where it can be seen until 15 January 2011. ARTER will be the third stop of "Tactics of Invisibility" by March 2011.

Opening Hours
Tuesday–Thursday 11:00–19:00
Friday–Sunday 12:00–20:00
Admission free.
For more information www.arter.org.tr

Sanatın ev sahibiyle imtihanı(zaman gazetesi)

MUSA İĞREK İstanbul - 29.11.2010


Sanatın bir anlamda ev sahibi olan 'sanat kurumları'yla ilişkisi hep konuşulur, tartışılır. ARTER Çağdaş Sanat Galerisinde açılan 'İkinci Sergi', sanat üretimlerinin desteklenmesinde önemli bir yeri olan 'kurum' ve 'kurumsallaşma' kavramını didikliyor. 20 sanatçının 30'dan fazla eserine yer verilen sergide insanı 'rahatsız' edecek işler var.


Amerikalı eleştirmen, yazar Susan Sontag'ın "Gerçek sanat bizi rahatsız etme yetisi taşır." sözü, üzerine epeyce kafa yorulacak türden. Özellikle plastik sanatlarda bu sözü bir kılavuz bilip yol aldığınızda hatırı sayılır pek çok 'iş' elinizden kayar düşer. ARTER Çağdaş Sanat Galerisi'nin 'İkinci Sergi'sinde hemen söyleyelim Sontag'ın bu sözüne çengel atan işler var. İzleyicileri huzursuz edecek eserlerin yer aldığı sergi, sanatın, sanatçının kurumla ilişkisine bir bakış atıyor. Sanat üretimlerinin desteklenmesinde önemli bir yeri olan kurum ve kurumsallaşma kavramlarını sorgulayan sergide 20 sanatçının 30'dan fazla yeni çalışması var. Hemen hatırlatalım ARTER, geçtiğimiz mayıs ayında, Vehbi Koç Vakfı koleksiyonundan oluşan 'Starter' sergisiyle açılmıştı.

ARTER'deki serginin ironik göndermeleri isminden başlıyor. 'İkinci Sergi' ismi, sanat kurumlarının başarılarını içerikten öte rakamlarla ele almasına işaret ediyor. Sergiye ARTER'in hangi kapısından girerseniz girin neşeli bir şaşkınlık başlıyor. Ön kapıda bir şapkacı dükkânı, arka kapıda ise içine bir iskelenin kurulduğu, tadilata girmiş bir bina çıkıyor karşınıza. Sergideki eserlerden önce küratör Emre Baykal'a kulak verelim. Baykal, "İkinci Sergi', 'kurum' kavramına geniş bir perspektifle, sanatın içinden yeniden bakmayı öneriyor ve katılımcı sanatçıların ürettiği yeni işler yoluyla; sanat kurumu, sanatçı, sanat eseri ve izleyici arasındaki gerilim ve dinamikleri farklı bakış açılarından görünür kılmaya çalışıyor." diyor.

"İkinci Sergi"de işleri yer alan sanatçılar: Halil Altındere, Burak Arıkan, Volkan Aslan, Vahap Avşar, Banu Cennetoğlu-Yasemin Özcan Kaya, Ayşe Erkmen, Hafriyat (Murat Akagündüz, Antonio Cosentino, extramücadele, İnci Furni, Mustafa Pancar), Ali Kazma, Aydan Murtezaoğlu-Bülent Şangar, Ahmet Öğüt, İz Öztat, Cengiz Tekin ve Canan Tolon.
Cengiz Tekin, açılış dendiğinde âdet olduğu üzere, "kutlama" mesajını bir sepet çiçekle gönderdi. Bütün kurumların elbet bir gün ömrünü tamamlayacağı mesajını vermek isteyen sanatçının eserini birkaç gündür bu performans için prova yapan çiçekçi İlhami Özerdem getirdi. Özerdem, 61 yaşında böyle bir işin parçası olduğu için epey mutlu olduğunu söyledi.

ikinci sergi

The Festival: Underground City 21 - Vienna

The Festival: Underground City 21 - Vienna



° the truth is worth to risk... 7 – 9 October 2010


Opening: 7 October 2010, 19.00 pm


Project curator: Gülsen Bal


Participating artists:


Libia Castro

Ólafur Ólafsson

Ana Hoffner

Şener Özmen

Cengiz Tekin


Performance by Ana Hoffner at 19.30 pm





Coinciding with remaining and current political situations in various corners of the world that propagate the actual fact of “changing places, losing the way and the expectations of return”, this inter-disciplinary project appears to aim to create a dynamic structure against/beyond representation by introducing an incomplete open system to static structures. In addressing these matters of concern, however, a far broader issue emerges. Key to this is the processes of “existential territories”, and this requires going beyond the boundaries of dichotomies in search of “possible futures”; allowing for undefined constraints and their far reaching consequences to be transcended.


The exhibition the truth is worth to risk... raises the questions about “an activity of an un-framing […] which leads to a recreation and a reinvention of the subject itself” on a visual and discursive level.



Info on artist:


Libia Castro and Ólafur Ólafsson

Caregivers, video

Castro and Ólafsson amalgamate their interest in avant-garde videography/cinematography and documentary practice in the video Caregivers. The viewer is confronted with the unexpected

juxtaposition of music, journalism and visual arts, testing the viewers’ own conventional familiarity with those three creative genres. The video portrays the relations between four women: Eastern European migrant care-givers and their elderly clients from the area of Rovereto, during the course of their daily life and work. The narrative content of the video is a newspaper article found by the artists, reflecting on the recent migration phenomenon of Eastern European care-givers in Italy. This article becomes a matrix for Karólína Eiríksdóttir’s contemporary classical music composition, in the form of a Cantata.


In the ‘zone’ where creative expression and reality meet, this video work introduces and comments on the complex situation of mutual dependency in a network of the European care-giving system. Both sides of this irreconcilable labour exchange - the care-givers and the care-receivers (including their families) - are caught up in a position of ‘manipulation’ of/by the socio-economical/political system, in order to fulfil their essential human needs. This particular situation illustrates the implications of European national legislations and the inadequacy of the system to offer appropriate solutions for either of those two dependent groups - thereby showing the ‘threshold of the law’ in a direct way.


Şener Özmen and Cengiz Tekin


One Day a "T" and a "K", video

In exploring as well as confronting the cultural norms and de- and re-regulation process(es), Şener Özmen and Cengiz Tekin in their recent video work One Day a "T" and a "K" provide a critique of the outdoor historical spectacle which involves additional dilemmas within the re-enactment of nationalistic element may trivialise the past.


The re-enactment on the T (stands for Turk) and K (stands for Kurd) mirrors the way that the society of “necropolitics” and its processes of geopolitical demarcation in relegating them to some other place of existence.


The work may also reference a site, a series of historical events or a discursive space beyond the physical site where there are some important site specific elements which have to do with the geography and historical function of the sites: the East part of Turkey. Yet an additional interest and complexity are heightened by a chosen concept within the contemporary cultural production creating a visual dialogue where objects and past artefacts were placed in proximity to old movie effect.


The effect of currency: “punishment”, “execution”, “danger”, “risk” and “wilderness” emphases on the arguable role shift between stamina and the determinacy of upholding of the ‘self’ strangely placed. By revealing spontaneous dominance and its strong national command that is briefly shown through Istiklal Marsı and its effects, the situation here presents the viewer a focus upon propagating ‘exercise of power’ on the surface of epistemological portrayal.



Open Space

Zentrum für Kunstprojekte

Lassingleithnerplatz 2

A- 1020 Vienna

Austria


(+43) 699 115 286 32


for more info: office@openspace-zkp.org


http://www.openspace-zkp.org


Open Space - Zentrum für Kunstprojekte aims to create the most vital facilities for art concerned with contributing a model strategy for cross-border and interregional projects on the basis of improving new approach

Wie privates Sponsoring türkische Kunst voranbringt

Zeitgenössische Kultur in der Türkei lebt von privatem Engagement. Das Tempo, mit dem sich durch Sponsoring türkische Künstler international etablieren, ist bemerkenswert.

Es gibt Bilder, die gehen einem nicht aus dem Kopf. Da stehen Menschen in ländlicher Gegend, sie haben sich an der Hand gefasst und tanzen Ringelreihen. Eine Szene aus Anatolien, die nicht weiter bemerkenswert wäre – gäbe es da nicht die beiden Lämmer und den Schäferhund, die sich brav einreihen in das surreal anmutende Idyll. Mensch und Tier, Wolf und Schafspelz, Klischee und Realität, Dorf und Metropole: In der Fotoserie von Aydan Murtezaoglu steckt eine ungeheure Spannung.

Auch die Arbeiten von Cengiz Tekin geben ihr Geheimnis nicht preis. Ein älterer Mann sitzt auf einem Divan, vor ihm auf dem Teppich ein Tablett mit Teeglas und Kanne – und erst nach längerem Hinsehen erkennt man, dass ein Arm unter dem Kissen hervorschaut. Wird da ein verfolgter Mensch versteckt, ist es ein Bild der Unterdrückung oder beides? Auf einer anderen großformatigen Fotografie nimmt ein Fußballspieler in einem leeren Stadion Anlauf zu einem Freistoß. Die Familie des Künstlers bildet die Mauer.

Das jüngst in Istanbul eröffnete Kunsthaus „Arter“ widmet sich der zeitgenössischen türkischen Szene und der Kunst des östlichen Mittelmeerraums, was den Balkan und den Mittleren Osten einschließt. „Starter“, so hat der Kurator René Block die erste Ausstellung in dem gediegen renovierten Gebäude an der Istiklal Caddesi genannt, der Hauptgeschäfts- und Touristenstraße in Beyoglu. „Arter“ bedeutet Arterie.

Es ist ein starker Anfang mit politisch aufgeladener Kunst, die selten plakativ und umso eindringlicher wirkt. In dem Video „Köpük“ des in Finnland lebenden Irakers Adel Abidin lernen kleine Jungs, wie ein Bart rasiert wird. Sie streichen schwarze Luftballons mit weißem Schaum ein, ziehen mit größter Sorgfalt das Messer über die hauchdünne, straffe Oberfläche, bis die Blase platzt und rote Farbe über den Friseurstuhl spritzt. Die lebensgroße Skulptur der Iranerin Mandana Moghaddam spielt mit dem Verhüllungsgebot. Eine Figur aus schwarzem Haar, das unter einer Glasvitrine vom Kopf bis auf den Boden fließt; gesichtslos und gewissermaßen von der eigenen Sinnlichkeit am ganzen Körper verhüllt. Das weibliche Pendant zur blutigen Rasur.

Zeitgenössische Kultur in der Türkei lebt von privatem Engagement, und die Vehbi Koc Foundation war die erste ihrer Art. Die Koc-Dynastie, eine der reichsten Industriellenfamilien des Landes, finanziert eine eigene Universität und ein Krankenhaus. 1980 wurde am Bosporus das erste private Museum der Türkei gegründet. Es ist benannt nach Sadberk, der Frau des Firmengründers Vehbi Koc, und besitzt eine einzigartige Sammlung ottomanischer Festtagskleider, neben archäologischen Artefakten aus Kleinasien und islamischen Kunstgegenständen.

Mehmet Ömer Koc, ein Enkel des Unternehmers, setzt die Sammelleidenschaft fort. Seine Villa gleicht einem Schatzhaus mit Bildern quer durch die Jahrhunderte, Stile und Epochen; das träumerische Domizil strahlt Lust und Kennerschaft aus. Die Sammlung der Koc Foundation wiederum konzentriert sich ganz und gar auf das Hier und Jetzt. Sie umfasst 400 Arbeiten, von denen nun ein gutes Drittel bei „Starter“ der Öffentlichkeit präsentiert wird. Ebenfalls an der Istiklal Caddesi liegt das Borusan Center for Culture and Arts, ein anderes Beispiel privatwirtschaftlichen Sponsorings im großen Stil. Die Borusan-Stiftung leistet sich ein eigenes Sinfonieorchester und hilft jungen Künstlern. In die vor hundert Jahren entstandenen Stadthäuser der Istiklal ist wieder ein kosmopolitischer Geist eingezogen.

Wenn René Block auftritt, darf Fluxus nicht fehlen und die Erinnerung an seine großen Berliner Jahre beim DAAD. Er hat die Sammlung Koc mit aufgebaut und zeigt hier mit Ben Vautier, Nam June Paik, George Macunias und Joseph Beuys einige gute alte Bekannte. Block gab der zeitgenössischen türkischen Szene entscheidende Impulse, als er 1995 zur Istanbul-Biennale Fluxus-Kunst einführte. „ORIENTation“ hieß das Motto. Die sechziger Jahre betrachtet er als Ausgangspunkt für vieles, das heute noch die Kunst prägt. Video, Performance, politische Färbung – all das hatte damals Initiationscharakter und wirkt fort, zumal in der Türkei, wo die Entwicklung einer Moderne übersprungen wurde.

Die räumlichen Bedingungen in der Istiklal Caddesi 211 sind allerdings begrenzt. Es können dort nur kleinere Stücke der Sammlung Koc ausgestellt werden. Der aufblasbare Panzer des Berliner Künstlers Michael Sailstorfer, ein T 72 in Originalgröße, spielt mit der Enge. Er füllt beinahe das gesamte Erdgeschoss von „Arter“ aus. Das Monstrum aus Kunststoff scheint zu atmen, sackt in sich zusammen und bläst sich mit seinem Rohr wie eine Hüpfburg auf. Auch die Sammlung wächst. Auf einer ehemaligen Hafenanlage am Goldenen Horn soll ein großes modernes Museum entstehen. Man spricht von 100 Millionen Euro, die die Koc Foundation dafür zur Verfügung stellt.

Die Defizite waren ebenso gewaltig. Niemand hatte bis dahin systematische Gegenwartskunst gesammelt, sagt René Block. Es gab keine Publikationen, und die staatlichen Stellen haben nichts unternommen, um türkische Künstler im Ausland zu repräsentieren. Seit zwei Jahren unterhält die Koc Foundation in Berlin eine Art Außenposten, „Tanas“ im Galerienquartier an der Heidestraße beim Hauptbahnhof. Anfang des Jahres gab es da eine Ausstellung mit dem Titel „Es ist nicht einfach, die Welt in 90 Tagen zu retten“. Aber das Tempo, mit dem sich türkische Künstler international etablieren, ist bemerkenswert. „Kismet“, die aktuelle Schau bei „Tanas“, wird von Ebru Özsecen bestritten. Die Türkin hat Objekte aufgebaut, die mal verstellt, mal explizit erotische Formen aufnehmen.

Istanbul trägt dieses Jahr den Titel der Europäischen Kulturhauptstadt. Solche Titel sind oft Schall und Rauch, und wenig bleibt bei den offiziellen Programmen zurück, worauf sich etwas aufbauen lässt. Die Koc Foundation, deren Aktivitäten bis nach Berlin reichen, hat offenbar die Mittel und die Möglichkeiten, etwas grundsätzlich zu bewegen. „Art is only a question of signature and date“, heißt es bei Ben Vautier. Geld schadet aber auch nicht, wenn es zu den richtigen Quellen fließt.

Kunstraum Tanas, Heidestr. 50, bis 7. 8.; Di–Sa 11–18 Uhr

Türkische Gegenwartskunst

Die Arterie der Zeitgenossen
In Istanbul hat ein Kunsthaus eröffnet, das türkischen Gegenwartskünstlern endlich den internationalen Rahmen gibt, der ihnen bisher fehlte. Die Auftaktausstellung „Starter“ ist eine Sensation.
Von Karen Krüger

DruckenVersendenSpeichernVorherige SeiteKurz-Link kopieren
TeilenTwitter
Ein Eigentor gegen das türkische Volk: „Freistoß” von Cengiz Tekin von 2005
07. August 2010 Mitten in Istanbul steht in diesen Tagen ein Panzer. Die Bewohner der Stadt reagieren belustigt auf ihn, vielleicht, weil Ungetüme wie er schon des Öfteren durch das Land und auch durch Istanbuls Straßen rollten. Der aber, der nun im Stadtteil Beyoglu steht, scheint ein friedliches Exemplar zu sein und ganz und gar nicht bereit für einen Verwüstungs-Feldzug: Er ist aus grasgrünem Plastik, was man jedoch erst aus der Nähe sieht, kein Spielzeug, sondern eine veritable Attrappe, hergestellt in China, um bei militärischen Übungen und Täuschungsmanövern an der Grenze zu dienen. In Istanbul hat man das Monstrum hinter eine Schaufensterscheibe verbannt.

Da steht es nun, bläht sich hydraulisch zu eindrucksvoller Größe auf, fällt wieder in sich zusammen, und das sieht so aus, als würde die Bestie gelangweilt seufzen. Über ihm an der Wand hängt ein digitales Nachrichtenband: „No news from . . .“ ist dort zu lesen und dann die Namen von 23 Städten auf der Welt, womit sich auch die Langeweile des Panzers erklärt, der natürlich trotzdem ein Symbol für Tod und Gewalt bleibt. Der Neonschriftzug „Die Freiheit ist um die Ecke“ erinnert lakonisch daran.

1 | 2

Grasgrüne Kampfattrappe in friedlicher Mission: Mit Michael Sailstorfers Panzer „T 72” von 2007 erobert das neue Ausstellungszentrum „Arter” die Istanbuler Kunstwelt

Hauptschlagader für Zeitgenossen
Es ist ein starker, spannungsvoller Auftritt, mit dem das neu eröffnete Kunsthaus „Arter“ seine Besucher begrüßt: Michael Sailstorfers Panzer „T 72“ von 2007, Henning Christiansens Neonschriftzug von 2008 und Jaroslaw Kozlowskis „Rhetorical Figures II“ aus dem Jahr 2006 sind die ersten Stationen der Auftaktausstellung, deren Gewicht vor allem auf politischen Aussagen liegt. „Arter“ bedeutet auf Türkisch Arterie, und eine Hauptschlagader, ein pulsierender Kraftspender und eine Durchgangsschleuse mit weiterführenden Verästelungen will das Kunsthaus der Vehbi Koç Foundation auch sein: vor allem für zeitgenössische türkische Künstler, aber auch für jene aus dem Balkan und dem östlichen Mittelmeerraum.

Nur etwa ein Fünftel der insgesamt hundertsechzig gezeigten Arbeiten stammt aus dem Rest der Welt; darunter viele aus Deutschland, Frankreich und Nordeuropa. Über sie soll ein beständiger Dialog angeregt werden mit der internationalen Kunstszene, für den in der Türkei bisher ein institutionalisierter Rahmen fehlte. Einzig die Kunststiftung Platform Garanti und die Biennale Istanbul boten türkischen Kunstschaffenden in den vergangenen Jahren die Möglichkeit, sich innerhalb der internationalen Gegenwartskunst zu plazieren. Doch nicht nur in diesem Punkt will „Arter“ Abhilfe schaffen: Das Kunsthaus soll ein Ort sein, der mit wechselnden Ausstellungen Kunst sichtbar macht, ohne sie gleich zu kommerzialisieren. Denn auch dafür fehlen in Istanbul noch immer die geeigneten Orte; die Stadt zählt nur eine Handvoll Museen für moderne und zeitgenössische Kunst.

Sophie Calle neben Nam June Paik
Zum Thema

Türkische Kunst: Im Klammergriff des Westens
Schon der Standort des nun dafür ausgewählten Hauses - ein vierstöckiges, elegantes Art-déco-Gebäude an der Istiklal Caddesi 211, erbaut im Jahr 1910 und aufwendig restauriert - ist richtungweisend. Kein anderer Stadtteil am Bosporus ist so international wie Beyoglu; nirgendwo sonst gibt es so viele Künstlervereinigungen und Galerien, bietet sich der Austausch quasi auf dem Silbertablett an. Man ist hungrig nach zeitgenössischer Kunst in Istanbul, das mit seinem biederen Programm für das Kulturhauptstadtjahr 2010 viele seiner Bewohner bitter enttäuscht hat.

Schon jetzt kommen täglich Hunderte von Besuchern, um sich die Eröffnungsschau anzusehen - der Eintritt ist kostenlos, man möchte keine Einrichtung für die Elite sein. „Starter“ hat Kurator René Bloch diese erste Ausstellung genannt. Sie gibt einen eindrucksvollen Einblick in die Sammlung zeitgenössischer Kunst der Vehbi Koç Foundation, die hinter „Arter“ steht. Die etwas beengten Raumverhältnisse lassen zwar nur die Präsentation von kleineren Stücken der Sammlung zu. Diese jedoch haben es in sich. Da sind Arbeiten von Sophie Calle, Nam June Paik oder Konrad Lueg. Und da sind Objekte von Künstlern, die einem noch nicht geläufig sind, die man nun aber sicherlich nicht mehr so schnell vergisst.

Eigentor gegen das türkische Volk
In seinem Video „Foam“ fragt der im finnischen Exil lebende Iraker Adel Abidin nach der Wesensart der Fundamentalisten: Nach der Tradition, wie Friseurlehrlinge in Abidins Heimat ihr Handwerk lernen, bestreicht ein kleiner Junge einen schwarzen Luftballon fast zärtlich mit weißem Rasierschaum, so dass ein üppiger Vollbart entsteht, zieht dann mit einem Messer den Schaum vorsichtig von der empfindlichen Gummioberfläche ab. Beinahe ist es ihm gelungen, da knallt es, platzt der Luftballon und taucht den Friseurstuhl in blutrote Farbe. Ein neuer schwarzer Luftballon erscheint, ein anderer Junge macht sich ans Werk, wieder wird die Blase platzen, wieder ist der Stuhl am Ende blutrot und leer - es ist eine Endlosschleife aus messerscharfer vorsichtiger Annäherung und mutwilliger Selbstzerstörung. Anders kritisch mit ironischem Unterton sind die Arbeiten des kurdischen Künstlers Cengiz Tekin. Er stammt aus der Region Diyarbakir im Osten der Türkei, die immer wieder Schauplatz blutiger Auseinandersetzungen zwischen der kurdischen Bevölkerung und dem türkischen Militär ist. Auf seiner Fotografie „Serbest Vurus / Free Kick“ hat er eine Familie - Eltern, Geschwister, Onkel, Tanten - zu einer Abwehrkette vor einem Fußballtor aufgebaut. Ein Spieler im türkischen Nationaltrikot ist gerade dabei, einen harten Schuss darauf abzugeben - mit ihrer Politik im Osten des Landes schießt die Regierung immer wieder Eigentore gegen das eigene Volk. Im eigenen Land bleibt auch der Türke Fikret Atay mit seiner Videoinstallation „Teorisyenler/Theorists“ von 2008. Mit versteckter Kamera filmte er in einer Koranschule Schüler beim Auswendiglernen von Suren: Barfuß und murmelnd laufen sie schnellen Schrittes in einem kleinen Raum ohne Fenster auf und ab. Es sieht aus, als tanzten hier Marionetten.

Sammelleidenschaft eines Industriellen

Kunstwerke, die von Musik inspiriert wurden, und was man aus Musikintrumenten alles machen kann präsentiert „Starter”. So etwa Carles Santos „Zerstörtes Klavier mit Foto” aus dem Jahr 2008
Kunstförderung ist in der Türkei vor allem die Angelegenheit von reichen Industriellen. Viele folgen dem Beispiel der Unternehmerfamilie Vehbi Koç, die Ende der sechziger Jahre die erste Stiftung ihrer Art in der Türkei gründete und seitdem Krankenhäuser, Schulen, Universitäten und andere Bildungseinrichtungen unterhält. Im Jahr 1980 eröffnete sie mit dem Sadberk-Hanim-Museum das erste Privatmuseum der Türkei, benannt nach der Gattin des Firmengründers, das in einem alten, direkt am Bosporus gelegenem osmanischen Holzhaus deren wunderbare Sammlung osmanischer Festtagskleider, archäologischer Artefakte und islamischer Ornamentik ausstellt. Mehmet Ömer Koç, der Enkel des Unternehmers, setzt die Sammelleidenschaft seiner Familie auf dem Feld der Gegenwartskunst fort: Innerhalb von dreieinhalb Jahren wurde die Kollektion der Stiftung aufgebaut. Sie umfasst derzeit etwa vierhundert Werke von hundert Künstlern, wobei einer der Schwerpunkte auf der Fluxus-Kunst von Ben Vautier, Nam June Paik, George Macunias und Joseph Beuys liegt. Der Kurator René Block, früher Gefährte und Förderer dieser Kunst, hat den Bestand mit aufgebaut und Stücke seiner eigenen Sammlung mit einfließen lassen; man begegnet einigen von ihnen im obersten Stockwerk der Schau: dem „Albumblatt“ von Jack Higgins aus dem Jahr 1982 oder der Musik-Installation „Mozart Mix“ von John Cage aus dem Jahr 1991.

In Berlin unterhält die Vehbi Koç Foundation mit „Tanas“ einen kleinen Kunstraum-Satelliten, der ein Vorposten für Istanbul sein soll und ausschließlich türkische Künstler ausstellt. Irgendwann einmal, vielleicht sogar schon in einigen Jahren, möchte Mehmet Ömer Koç in Istanbul ein Museum eröffnen, das er sich wie das Getty Museum in Los Angeles vorstellt. Damit will er der kommenden Generation dienen.

Starter. Kunsthaus Arter, Istanbul, bis 19. September. Der Katalog in türkischer und englischer Sprache kostet 15 Euro.



Text: F.A.Z.

Installation shot, ARTER

Damardan sanat

Mehveş Evin
ARTER’de düzenlenen ilk serginin ismi ‘Starter’. Yemekteki başlangıç gibi. Sergiyi gezmek ücretsiz. Vehbi Koç Vakfı’nın çağdaş sanat koleksiyonundan oluşturulan sergiden notlar:
- Küratörlüğünü Rene Block’un yaptığı sergide toplam 87 sanatçının 160’tan fazla yapıtı bulunuyor.
- Çağdaş sanatın Türkiye ve dünyadaki öncülerin işleri, 1960’lardan günümüze kadar geliyor.
- Korkmayın, çocuğunuzu da götürün. Parçalanmış piyanolar, yerlere serilmiş yumurtalar (basmak serbest!) sanırım en çok küçük insanların neşesini yerine getirecek. Ay-Yo’nun ses kutusuna elinizi daldırmak serbest!
- Çağdaş sanatı ‘çirkin’ veya “estetikten uzak” bulanlara tavsiyem, eserler hakkındaki bilgileri okumaları. Çoğunun amacı, modern hayatla ilgili bir emsaj vermek. Bazen gülümsetmek, bazen iğrendirmek...
- Favorilerim: Halil Altındere’nin Hasankeyf’te çektiği video görüntüleri, Adel Abidin’in ‘Köpük’ adlı videosu, Cengiz Tekin’in tekinsiz fotoğrafları, Endre Tot’un ‘Adem ve Havva’sı
http://cadde.milliyet.com.tr/2010/02/22/YazarDetay/1234677/Damardan_sanat

Arter’in ‘başlangıç’ mönüsü

Ferhan İstanbullu


İşin başında Ömer Koç’un olması sebebiyle açılmadan efsaneye dönüşen, şehrin çağdaş sanat baronlarının dedikodusunu yapıp merakla beklediği mekan; Arter, nihayet açıldı. Burası Vehbi Koç Vakfı’nın bir projesi ve Türkiye’deki sanatsal üretime ve sunum imkanlarına katkıda bulunmak için açılmış yeni bir alan. Burada özel koleksiyon ve arşivlerden oluşturulacak sergilere yer verilecek, uluslararası kurumlarla işbirliğiyle düzenlenecek ortak yapımlara ve uluslararası sergilere ev sahipliği yapılacak.

Bu, sadece bir ‘başlangıç!’
Arter’in 19 Eylül’e dek açık kalacak ilk sergisi ‘Starter’, Vehbi Koç Vakfı’nın çağdaş sanat koleksiyonuna geçtiğimiz üç yıl içinde kazandırılan yapıtların bir bölümüyle oluşturulmuş. Bu serginin küratörü, koleksiyonun oluşturulmasına danışmanlık da yapan Rene Block. Sanatseverler bu ismi, küratörlüğünü üstlendiği 1995 İstanbul Bienali’ninden de hatırlayacaktır.
‘Starter’ sergisinde 1960’lardan günümüze çağdaş sanat alanında Türkiye’de ve uluslararası ortamda gerçekleştirilmiş 160’tan fazla yapıtı görme imkanınız mevcut. Serginin ‘Starter’ başlığının harika bir de logosu var. Ünlü Amerikalı kaligrafi ustası Tony Di Spigna ile çalışılmış. Fikir, grafiker Esen Karol’dan gelmiş. Karol, bu başlığı restoran mönülerinde yer alan ‘başlangıçlar’dan esinlenerek yaratmış. Ömer Koç, sergi katalogunda yer alan sunuşunda Arter’in bir müze olmadığını kalın kalın çizerek “Arter, gerçekleştireceği etkinliklerle Vehbi Koç Vakfı’nın ileride kurmayı hedeflediği müze kompleksi için bir araştırma ve laboratuvar ortamı da sağlamış olacak” diyor. Kurumun kültür sanat danışmanı Melih Fereli ile sergiyi gezerken Vehbi Koç Vakfı müze kompleksi için mekan arayışlarının hummalı bir biçimde sürdüğünü öğreniyorum. İşte, aralarında fısıldaşmayı pek seven çağdaş sanat sahnesinin oyuncuları için yeni bir ‘sohbet’ malzemesi daha!

En çok hangi eserleri sevdim?
‘Starter’ sergisinde burjuva toplumuna ironi ve alayla yaklaşan pek çok eser sergileniyor. Ben en çok üst orta sınıf evlerin statü sembollerinden sayılan piyanoya ‘saldıran’ işleri sevdim. Üstelik sergide bu tatta çok iş var! Besteci ve piyano virtüözü Carlos Santos ile John Cage gibi besteci-sanatçıların bu enstrümanla yaşadıkları sevgi-nefret ilişkisini ele alan eserleri, çok çarpıcı. Bir de çalışmalarını merakla takip ettiğim Türk sanatçı Cevdet Erek’in sürprizli işini anmak isterim. ‘SSS-Sahil Sahnesi Sesi’, alelade bir halının üzerinde sanatçının direktifleri doğrultusunda ellerinizi sürtmeniz ve kendi müziğinizi yaratmanız üzerine... Bir diğer bizden sanatçının; Cengiz Tekin’in ataerkil toplumu eleştiren bir çalışması da aklımda yer etti. ‘Sakin Durum’ adlı fotoğraf, babanın hem koruyan hem de baskı kuran rolünü espirili hem de hüzünlü bir dille hissettirmeyi başarıyor.


Kusursuz bir pazar günü nasıl geçer?
Modacı Özgür Masur yanıtlıyor...
“Kusursuz bir pazar dendiğinde aklıma ilk gelen tatil oluyor. Ne kadar yoğun olursam olayım, kendimi ödüllendirmek için pazar günümü sadece kendime ve sevdiklerime ayırıyorum. Güne geç başlamak, nerede olursa olsun mutlaka sevdiğim birkaç arkadaşımla birlikte pazar kahvaltısı yapmak ve sohbet... Belki çok yorgun değilsem İstiklal’de ya da sahilde insanlara karışıp yürümek, küçük dükkanlardan alışveriş, akşam eve gelmeden önce seansını yakalayabildiğim güzel bir sinema filmi ve ardından eve dönüş... İşte benim için kusursuz bir pazar böyle geçiyor.“
http://cadde.milliyet.com.tr/2010/03/04/YazarDetay/1241437/Arter_in__baslangic__mOnusu

état d’âmes

état d’âmes


École nationale supérieure des beaux-arts
14 rue Bonaparte, 75272 Paris Cedex 06
www.beauxartsparis.fr

Président du conseil d’administration, Evrard Didier
Directeur, Henry-Claude Cousseau

Directrice adjointe, chargée des études Gaïta Leboissetier
Directeur adjoint, administrateur, Thierry Jopeck
Chef du département du développement
scientifique et culturel, Bruno Girveau







Exposition :
Chargé des expositions, Éric Féloneau
assisté de Fanny Didelon
Commissariat Yekhan Pınarlıgil
Conseillère artistique Christine Van Assche
Chargée des relations avec la presse, Isabelle Reyé





















Nevin Aladağ
Canan
Extramücadele
Nilbar Güreş
Berat Işık
Bengü Karaduman
Ahmet Öğüt
Şener Özmen
Tayfun Serttaş
Erinç Seymen
Cengiz Tekin
Güneş Terkol
İrem Tok
Vahit Tuna
Deniz Ünal

Aurélie Gelade&Corelie Maurin

Courtesy: The artists, Copyright: Tanas Berlin
44 Møen / Fanefjordgade 44 / DK-4792 Askeby / Tlf: 23927119 / info@44moen.d

Emploi saisonnier (2) : de la ville blanche à la cité divisée (Marseille-Diyarbakir)

arts visuels
Suite et fin de la visite que nous vous recommandons de faire à la galerie de La Friche de la Belle de Mai de Marseille. "Emploi saisonnier" expose également les travaux du collectif Xurban, en résidence phocéenne cet automne, ainsi que la proposition de l’artiste Sener Özmen, originaire de Diyarbakir au Sud Est de la Turquie.

Xurban est un collectif d’artistes fondé en 2000 cornaqué par Guven Incirlioglu et Hakan Topal, et dont les membres vivent et travaillent à Izmir, Istanbul, Linz et New York. Pour Marseille, ils ont conçu "La Ville Blanc", titre qui leur a été inspiré par un graffiti inscrit sur une de ces enseignes présentant un projet urbain et architectural en centre ville de Marseille. "La faute de genre, écrivent-ils, induit ici une erreur imminente qui n’est transposable ni en turc ni en anglais. La ville, mot féminin, accompagnée d un adjectif au masculin blanc, semble dire a priori que l’auteur du graffiti n est pas de langue française. Cependant, cette association de mots amorce une critique précise et souligne les politiques patrimoniales et les processus d embourgeoisement. Quand, marchant dans Marseille, nous nous sommes heurtés à ce panneau d’affichage et sa vision des projets à venir, nous l’avons rapidement connecté aux images similaires présentes dans différentes villes du monde et véhiculant la promotion d un imaginaire all-white pour une vie citadine exclusive".


Xurban Collective : "Proposed but not engaged" (installation, 2009) Et de poursuivre : "Les villes portuaires du pourtour méditerranéen partagent un destin commun à travers leur histoire, ce que l’historien Fernand Braudel explique clairement : à des temps de booms économiques se succè­dent des périodes de déclin pour ensuite rebasculer dans une nouvelle phase de croissance des activités nécessitant l’expansion des infrastructures portuaires jusqu’à leur délocalisation hors des centres-villes. Pour bon nombre de ports, incluant Istanbul, la désertion du front de mer est le prix à payer d’un développement de politiques néo-libérales, d’investisseurs et d’urbanistes. Alors que des conteneurs pleins de marchandises, du pétrole brut, des stocks de thon et un flot de touristes naviguent sur les mers, les continents sont connectés via des puissances sous-marines faites de câblages communica­tionnels et de pipelines de toutes sortes. Dans ce flux intense d’échanges sur et sous la Mare Nostrum, les villes européennes continuent d’op­poser une résistance aux migrations de populations indésirées, et les zones d exclusions (ne cessent) de se multiplier en France, en Allemagne, en Italie et dans bien d’autres pays d Europe. Ces aspirations à la création de richesses, impulsées par le nouvel ordre global d’une part et la formation d’une Europe élargie d’autre part, devraient exiger une prise en compte appropriée de ces acteurs en marge et jusque-là négligés".


Sener Özmen : "The Work" "Quelques-uns des mots qui, jusqu’ici, m’étaient mystérieusement interdits" (titre d’un poème écrit en 1936 par Paul Eluard et dédié à André Breton) présente les travaux photographiques et vidéos réalisés entre 2004 et 2009 par trois artistes originaires de Diyarbakir, cité située au sud-est de la Turquie secouée de conflits sociaux et politiques (notamment sur la question des minorités). Le trio d’artistes a pris à son propre compte le reste supposé des mots interdits d’Eluard. Amour, guerre, enfance, mariage, jusqu’à leurs relations au monde de l’art, sont traités de manière indécise. "L’amitié d’Eluard avec le peintre Max Ernst, tous deux situés sur des fronts opposés, se retrouvait dans leur constat de la force dévastatrice de la guerre, dans leur croyance en la fraternité entre les êtres, dans l’universalité de la pensée et la puissance réconciliatrice de l’art". Une vision partagée par Sener Özmen, Cengiz Tekin et Berat Isik, dans une réalité du présent aussi dure, une réalité où tous les fronts se valent jusqu’à ne plus trouver un camp avec qui s’entendre.


Sener Özmen et Cengiz Tekin : "Tractactus" (2006) Pour aller plus loin :

http://www.xurban.net
http://sener-ozmen.blogspot.com
http://cengiztekin.blogspot.com

PARİS ART

Berat Isik, Cengiz Tekin,Sener Ozmen ...
Emploi Saisonnier. Quelques uns des mots qui, jusqu’ici, m’étaient mystérieusement interdits
12 janv.-13 fév. 2010
Marseille 3eme Arrondissement. Friche la Belle de Mai
Le point de départ de cette exposition est de rendre compte de manière précise des questions urbaines, sociales et culturelles des villes du pourtour Méditerranéen, et plus particulièrement de Turquie.

Lire la suite

BEAUTY EPISODE AT CENTRE D’ART CONTEMPORAIN GEORGE

CENTRE D’ART CONTEMPORAIN GEORGES POMPIDOU/ CAJARCMAISONS DAURA, RÉSIDENCES INTERNATIONALES D’ARTISTES/SAINT-CIRQ-LAPOPIECINÉMA CHARLES BOYER DE FIGEACSALLE DES FÊTES DE CAJARC
Courts-métrages, animation papier, films noirs et blancs, vidéosurveillance, dessin sur film Sebeke*
le cinéma contemporain turc, explorateur d’identité
À travers un choix baroque et singulier d’oeuvres vidéos choisies parmi une jeune génération decinéastes turcs, Selim Birsel, commissaire et artiste, nous offre un voyage instantané au coeurde la Turquie contemporaine.Une jeune fille se fait repasser les cheveux sur une table à repasser, probablement par une femme qu’on imaginesa mère, pour lisser ses cheveux bouclés selon la toilette des coutumes (Ferhat Ozgür). Une caméra de surveillancefilme une femme de ménage dans un salon de beauté en train de se faire un massage anti-cellulite avec unaspirateur (Deniz Gül). Deux types, T et K (turque et kurde, ndlr) courent dans la nature et se battent jusqu’àce que l’un des deux tombe, frappé d’une balle perdue, sur un rythme à la Buster Keaton (Sener Ozmen &Cengiz Tekin). Une femme peigne ses cheveux pour s’en faire un voile (Burcu Yagcioglu)…Dans une tonalité dominante de courts-métrages, ces oeuvres vidéos font résonner une diversité des formes etdes récits. Mêlant ainsi fictions aux rapports humains, politiques et sociétaux, ces vidéos suggèrent le sentimentdiffus de la recherche et de la définition identitaire. En Turquie, carrefour géostratégique s’il en est, pays-lienentre Europe et Asie, l’art oscille entre modernité et nécessité éprouvée de témoigner des valeurs traditionnelles,religieuses et historiques. Avec, par exemple, les conflits ethniques quotidiens ou la montée des esthétiquesmédiatiques globalisées en filigrane, le cinéma contemporain témoigne, à la marge, de la manière dont les gensvivent, aiment et travaillent. En somme nous donne des nouvelles du pays. L’humour, utilisé ici comme armesubversive, propose un point de vue pour le moins inconfortable, livrant un témoignage acide et critique de lasociété turque et des modifications apportées par la mondialisation .Toutes ces oeuvres vidéos sont autant de regards et tracent le portrait d’une société riche d’une formidablepalette d’influences disparates, reflétant différentes combinaisons possibles entre Orient et Occident, modernitéet tradition.À l’image d’une Turquie, multiple.

SEBEKE*, programme vidéo par Selim Birsel
Avec des oeuvres de Orçun Bastürk, Fatma Ciftci, Mehmet Dere, Köken Ergun, Deniz Gül, Murat Gök, Basak Kaptan,Bengu Karaduman, Sefer Memisoglu, Ferhat Özgür, Öner Özlü, Sener Özmen & Cengiz Tekin, Mehmet Vanlioglu, Burcu Yagcıoglu.

artnet tanas berlin

artnet tanas

iz öztat ile azra tüzünoğlu boltart dergisi için...

İ.Ö. “Eleştiri dozu yüksek işler” ve özellikle sivil-iktidar ilişkilerine odaklanan, militarizm eleştirisi içeren işler gösteriyorsunuz. Herhangi bir iş sansürlendi mi, beklediğinizden farklı tepki aldı mı? Oto-sansür söz konusu oluyor mu?

A.T. Sanatın doğası eleştiri. Eleştiriden kaçmak, sanatı evleri süsleyen birer nesneye indirmek olur. Bu da benim ilgimi çekseydi dekoratör olurdum. Hayatın içini açan, nefes alma alanları yaratan şeyleri seviyorum. Bu bazen sanattır, bazen birinin bir tavrı-davranışı, bazen de bambaşka bir şeydir. Her ne ise beni heyecanlandıran onu paylaşmaktan mutluluk duyuyorum. Sansür bugüne dek hiç gündemimize gelmedi. Sanırım pek çok kişi için oldukça radikal olabilecek işler gösteriyoruz ama sonuçta hayat bizim eşiğimizi yükseltiyor. Eğer bir gay, cinsel kimliğinden ötürü sokakta öldürülüyorsa, bizim galeride ölmüş bir adam fotoğrafı göstermemiz o kadar da sert değildir bence. Hayat sansürsüz, sanat da öyle olmalı.

FANTASY & ISLAND

An exhibition about somewhere only we know
05.03.2010-31.05.2010

Frac Corse
La Citadelle 20250 Corte, Corsica/France
The island is what the sea surrounds and what we travel around. It is like an egg. An egg of the sea, it is round. It is as though the island had pushed its desert outside. What is deserted is the ocean around it.

Gilles Deleuze

The country is first of all the space of a land considered from a certain corner or angle, a corner delimited by some natural or cultural feature (as one says when one thinks one can tell the difference): a row of trees or a road, a river or a ridge, a pass, a glacial constriction, a formation of alluvial deposits, a passing herd or an armed horde, an encampment.

Jean-Luc Nancy
"Fantasy & Island" is triggered by an institutional dialogue between Istanbul and Corsica on the occasion of the Cultural Season of Turkey in France. Initiated by a collective curatorial approach, the project is designed as a process-based exhibition, which approaches selected contemporary forms of artistic organization such as "residency", "collection" and "exhibition", asking how they manifest on a Mediterranean island. Conceptually, the exhibition departs from the reality of its location and the physicality of being based on an island as a psychological, social, cultural, literal and metaphorical level of discussion, bringing a selection of works that reflects the diverse dimensions of the island as a "ground for image." Referring to Jean-Luc Nancy's recent work, "The Ground of the Image", which focuses on the split between image, imagination and the uncanny landscape, this exhibition project aims to transform its venue, Frac Corse, into an experience of an island as a conceptual entity.


The artist residencies in Istanbul and Corsica have operated as pilot studies for an intercultural dialogue; four artists have bridged these two different contexts through their body of work and their approach of study. As a resident artist in Istanbul, Gael Peltier's performative work investigates the borders of stage and stage-personality through different narrative forms. His focus within the context of this exhibition brings an insider-outsider's gaze onto a transparent dialogue with the audience. Hakima el Djoudi, on the other hand, creates a monument as a critical form of political representation linking militarist regimes with economical structures , specifically developing a new version - with Turkish Liras - for this show. Istanbul-based painter Leyla Gediz's two drawings and one painting -products of her residency in Ajaccio- compose an installation that narrates a triangle for a happily ever-after story: a personal attachment with a kid-size shoe, a flashback memory of an interior landscape from the island and a conceptual joke with a found object. Another resident artist from Turkey in Ajaccio, Can Altay, reconstructs social forms of life in order to develop conceptual relationships between the architectural and structural elements of mobility and communication and translates them into specific forms of imaginary island(s) that float(s) on the ground of the space.


Several art works from the collection of Frac Corse have also been incorporated into the curatorial structure of the exhibition, such as Şener Özmen & Cengiz Tekin's "Bonjour Monsieur Courbet", a collaborative video work as parody of an art historical representation, Liam Gillick's "Discussion Island Platform", an abstracted form of a critical discourse about discussion platforms, Gabriel Orozco's image of a parachute landing on Iceland, and Dan Graham's sculpture that crystallizes the constant dialogue between inner and outer spheres as conceptual abstraction.


Is an island a piece of land that is surrounded by water or is it surrounded by itself as reflection of its epistemological/ontological entity? Is it reflected on itself or is it reflexive itself?

In order to respond to these questions through the first-hand experience derived from a life on an island as an inhabitant, witness or storyteller, other artists have also been asked to contribute to the exhibition process. Christodoulos Panayiotou displays a selection of images from the historical archives of Limassol, Cyprus from Disney Parades in the 70's. As an outcome of Aslı Çavuşoğlu's collaboration with a Turkish rapper, the audience is confronted by an installation of official documents, LPs, and a sound system that plays the song titled "191/205" -written with 191 (including "revolution", "equal", "whole") of in total 205 words that were censored by the national TV channel, TRT (Turkish National TV & Radio) -right after the coup d'état in Turkey in 1980. The young Corsican artist Verana Costa's video work is a resistance against constraint: in the video the repetition of interrupted breathing creates a sensation of oppression as well as a concentrated energy, whereas David Raffini's paintings can be considered as artistic expressions that redefine the psychological territory of his presence on the island. Ajaccio-based artist Elie Cristiani reverses the perspective of a passerby -upside down - and ironically frames how everyday life is publicly circulated on an island.


Bringing together a selection of art works, which are produced on islands such as Corsica, Iceland and Cyprus, or related to contexts such as Diyarbakır or Istanbul - both sites that readily associate with the island metaphor - "Fantasy & Island" deals with the physical conditions of living on an island. The exhibition attempts to present forms of isolation, mobility and attachment that decode the physicality of an island, as well as engaging with political and cultural connotations of closed systems resulting from ideological control and repressive regulation -such as censorship, the coup government in Turkey in the 80's or 70's and an isolated Cyprus under global attacks.

Ending up on an island brings endless possibilities that could happen at the same time with an unbalanced form of co-existence: joy and tension, imprisonment and emancipation, isolation and intimacy, farewell and arrival... As a ground for the images of today's islanders, "Fantasy &Island" is an exhibition about the territorial power and limits of control, about what surrounds us and what we are surrounded with - and somewhere only we know...

Curated by Anne Alessandri, Celenk Bafra and Adnan Yildiz

Fantezi ve Ada: ‘Sadece Bizim Bildiğimiz Bir Yer’

•Fantezi ve Ada: ‘Sadece Bizim Bildiğimiz Bir Yer’

4 Mart- 31 Mayıs 2010

Korsika, FRAC CORSE (Korsika Bölgesel Güncel Sanat Merkezi)


Korsika’dan yola çıkarak hem fiziki ve coğrafi bir alan hem de bir metafor olarak ‘ada’ teması üzerinde yoğunlaşan sergi, Türkiye’den Can Altay, Aslı Çavuşoğlu, Leyla Gediz, Şener Özmen ve Cengiz Tekin’in yapıtlarıyla birlikte Korsika’dan sanatçılar ve FRAC CORSE’un koleksiyonunda yer alan Gabriel Orozco ve Liam Gillick gibi uluslararası sanatçıların yapıtlarına yer verecek. Toplam oniki sanatçının yapıtlarından oluşturulan serginin küratörlüğünü Anne Alessandri, Çelenk Bafra ve Adnan Yıldız yürütüyor. ‘Fantezi ve Ada’ sergisi, aynı zamanda Eylül 2009- Mart 2010 arasında Fransa’da Türkiye Mevsimi kapsamında Korsika ile Türkiye arasında sürdürülen sanatçı değişim programlarının sonucunu içerecek.

SEBEKE*

le cinéma contemporain turc, explorateur d’identité


Burcu Yagcioglu, I Would Swallow you whole, 2009, Turkey, DVD PAL- 6.53 mins. Courtesy de l’artiste, Istanbul, Turkey.

Orçun Bastürk, Seylerin geçisi le passage des choses), 2004, Turkey, court-métrage. Courtesy de l’artiste.

À travers un choix baroque et singulier d’oeuvres vidéos choisies parmi une jeune génération de cinéastes turcs,
Selim Birsel, commissaire et artiste, nous offre un voyage instantané au coeur de la Turquie contemporaine.

Une jeune fille se fait repasser les cheveux sur une table à repasser, probablement par une femme qu’on imagine sa mère, pour lisser ses cheveux bouclés selon la toilette des coutumes (Ferhat Ozgur). Une caméra de surveillance filme une femme de ménage dans un salon de beauté en train de se faire un massage anti-cellulite avec un aspirateur (Deniz Gül). Deux types, T et K (turque et kurde, ndlr) courent dans la nature et se battent jusqu’à ce que l’un des deux tombe, frappé d’une balle perdue, sur un rythme à la Buster Keaton (Sener Ozmen & Cengiz Tekin). Une femme peigne ses cheveux pour s’en faire un voile (Burcu Yagcioglu)…

Dans une tonalité dominante de courts-métrages, ces oeuvres vidéos font résonner une diversité des formes et des récits. Mêlant ainsi fictions aux rapports humains, politiques et sociétaux, ces vidéos suggèrent le sentiment diffus de la recherche et de la définition identitaire. En Turquie, carrefour géostratégique s’il en est, pays-lien entre Europe et Asie, l’art oscille entre modernité et nécessité éprouvée de témoigner des valeurs traditionnelles, religieuses et historiques. Avec, par exemple, les conflits ethniques quotidiens ou la montée des esthétiques médiatiques globalisées en filigrane, le cinéma contemporain témoigne, à la marge, de la manière dont les gens vivent, aiment et travaillent. En somme nous donne des nouvelles du pays. L’humour, utilisé ici comme arme subversive, propose un point de vue pour le moins inconfortable, livrant un témoignage acide et critique de la société turque et des modifications apportées par la mondialisation . Toutes ces oeuvres vidéos sont autant de regards et tracent le portrait d’une société riche d’une formidable palette d’influences disparates, reflétant différentes combinaisons possibles entre Orient et Occident, modernité et tradition. À l’image d’une Turquie, multiple.

* Sebeke: réseau en turc.


Programme


artistes représentés par la galerie Outlet
PARALLEL PASSING
de Bengu Karaduman
animation papier découpe N/B


ONE DAY A T AND A K
de Sener Özmen & Cengiz Tekin,
film N/B

BU NE? (WHAT IS THAT?)
de Mehmet Vanlioglu

JET
de Murat Gök

TANKLOVE
de Köken Ergun

autres
YOUNG GIRL IS GROWING UP
de Ferhat Özgur

BEAUTY EPISODE
de Deniz Gül

I WOULD SWALLOW YOU WHOLE
de Burcu Yagcioglu

TERAS (LA TERRASSE)
de Basak Kaptan

THE OVERLOOK
de Öner Ozlü

RENDERING ROMA
de Sefer Memisoglu

SEYLERIN GECISI (LE PASSAGE DES CHOSES)
d'Orçun Bastürk





Itinéraires: Bosphore - Turquie 2010

İSTANBUL’DAN KORSİKA’YA, KIBRIS’TAN DİYARBAKIR’A EN İYİ İHTİMALLERİYLE,

ADA ve DÜŞLEM

4 Mart’ta, Fransa’nın güneyindeki Korsika adasında açılacak E figurà si l’İsula/ Fantasy & Island/ Ada ve Düşlem projesi son ayına giren Fransa’da Türkiye Mevsimi’nin en sürpriz sergilerinden biri.

Ada ve Düşlem, Korsika’nın bir ada oluşundan ve bunun yarattığı fiziksellikten yola çıkarak “ada” kavramını bir metafora çeviriyor. Korsika’dan Kıbrıs’a, Diyarbakır’dan İzlanda’ya, kapalı devre sistemlerden bölgesel izolasyon politikalarına, ‘80 sonrası kontrol mekanizmalarından insan ve coğrafi hafıza ilişkisine farklı çemberler çizerek soruyor:

Ada, dört tarafı denizle çevrili kara parçasından mı ibaret? Bugün ada olmak, ada kalmak mümkün mü?

FRAC Corse (Korsika Bölgesi Güncel Sanat Merkezi) ile İKSV işbirliğinde, 5 Mart- 31 Mayıs 2010 tarihleri arasında Korsika’nın Corte kentinde düzenlenen Fantasy & Island/ Ada ve Düşlem sergisinin küratöryal çalışmasını, Frac Corse’un direktörü Anne Alessandri, Fransa’da Türkiye Mevsimi görsel sanatlar artistik koordinatörü Çelenk Bafra ve bağımsız küratör Adnan Yıldız yürütüyor.

Korsika’dan yola çıkarak hem fiziki ve coğrafi bir alan hem de bir metafor olarak ada teması üzerinde yoğunlaşan sergi, Türkiye’den Aslı Çavuşoğlu, Can Altay, Leyla Gediz, Şener Özmen ve Cengiz Tekin’in çalışmalarına yer veriyor. Sergi, küratörlerin İstanbul Fransız Kültür Merkezi, Culturesfrance ve Ajaccio Kent Konseyi’nin desteğiyle yürüttükleri sanatçı değişim programının sonuçlarını da içeriyor. Böylece, İstanbul’da ve Korsika’nın Ajaccio kentinde çalışan Hakima El Djoudi, Gaël Peltier, Can Altay ve Leyla Gediz’in yeni projelerine yer veren Ada ve Düşlem sergisine, Kıbrıs üstüne çalışmasıyla Christodoulos Panayiotou, Korsika’nın ünlü kavramsal sanatçısı Elie Christiani ile genç kuşaktan David Raffini ve Verona Costa katılacak.

FRAC Corse’un uluslararası öneme sahip koleksiyonunu da araştırma sürecine dahil ederek, Liam Gillick, Dan Graham ve Gabriel Orozco gibi dünyaca ünlü isimlerin ada meselesi üzerine yoğunlaşan yapıtlarına yer veren Ada ve Düşlem sergisi, aynı zamanda bu kurumun yeni sergi salonlarının da açılış sergisi niteliğinde.

Nisan ayında çıkacak ve Fransız filozof Jean Luc Nancy’nin metinleriyle katkıda bulunduğu Ada ve Düşlem kitabı ise, sergi sürecini farklı sorularla gündemde tutmayı amaçlıyor. Sanatçı-yazar Şener Özmen’in metni, Aslı Çavuşoğlu’nun adalar üstüne sanatsal araştırması ve fotoğrafçı Serkan Taycan’ın Korsika’dan getireceği görsellere yer verecek kitabın tasarımı Başar Önal’a ait.

orda bir köy var uzakta...2009

normalizasyon 2009

untited 2009

İKSV,Deniz Palası iftiharla sunar(radikal cumartesi)

16/01/2010
İstanbul Kültür ve Sanat Vakfı, artık Şişhane'deki Deniz Palas'ta. Bu, çoğumuz için sıradan bir nakil işleminden çok daha anlamlı, çünkü koca konser salonu, lebiderya restoran-barı, çağdaş sanat işleri, tasarım dükkânı ve fazlasıyla bir vaha burası. İKSV Genel Müdürü Görgün Taner rehberliğinde dolaştık...


BAHAR ÇUHADAR
Cismindeki şiirsellik isminden başlıyor; Deniz Palas. İki sözcük ancak bu kadar uyumlu eşleşebilirdi ve ancak böyle bir konumda vücut bulmuş bir ‘apartmana’ yakışırdı... Kişisel kent hafızamdan ‘Envaiçeşit aydınlatma alet edevat dükkânının sıralandığı bölge’ diye çıkarabileceğim Şişhane, nicedir şehrin en yeni eğlence mekânlarına kucak açmış durumda. Deniz Palas namlı bina ise 1920’de konmuş caddeye. ‘Kirzade’ adıyla anıldığı apartman günlerinde, birtakım şanslı kulların güne Haliç’in enfes manzarasıyla başladığı yer olmuş. 1920’den beri görüp geçirdikleri kendinde saklı, biz fanilerin kapısından içeri girmesine vesile 2005’teki 9. Uluslararası İstanbul Bienali olmuştu. Michael Blum’un tarih bilgilerimizi zorlayan, çoğumuzu gerçekliğine inandırdığı, 1900’lerin başında yaşamış Marksist, feminist, Musevi Safiye Behar’ın odası ile yanı başında Nedko Solakov’un duvarları dile getirdiği işi; Deniz Palas ve bienal kelimeleri yan yana geldiğinde ilk akla düşenler... Solakov, duvardaki notların bir parçasında şöyle diyordu: “... Odaya giren yedi kişiden ortalama altısı önce Haliç’e bakan pencerelere gidecek, birkaç saniye çevrelerine göz attıktan sonra da odayı terk edecekler...” Haksız sayılmazdı... Deniz Palas, bienalin ardından kapılarını, derin bir estetik operasyona girmek üzere kapamıştı. Bugün itibarıyla hem İstanbul Kültür Sanat Vakfı’nın (İKSV) merkez üssü olarak hem de manzaraya doyulacak terası, restoranı ‘X’, güncelin peşindeki konser ve performans alanı ‘Salon’, İKSV tasarım dükkânı ve kafesi ‘Peralı’yla dışarıya da açılan bir merkez olarak yeni hayatına başlıyor. Burası, mahallenin en gösterişli apartmanlarından biriyken ne kadar hareketliydi bilinmez ama bugünden itibaren son derece tempolu zamanlar geçireceği kesin. Solakov’un öngörüsünün ise artık pek geçerli olmayacağını söylemek mümkün. İKSV’nin yeni ‘evi’ Deniz Palas, mekâna yayılan güncel sanat işleri ve klasik süslemeleriyle öyle göz alıcı ki, içerisi de en az dışarıdaki manzara kadar çekiyor insanı. İKSV Genel Müdürü Görgün Taner’in rehberliğinde gezdiğimiz binanın açık alanlarıyla restoran, teras, asansör gibi ortak alanlarına 22 sanatçıya ait güncel işler yerleştirilmiş. Küratörler Fulya Erdemci ve Arzu Yayıntaş’ın yönetimde seçilen işlerin ziyaretçiyi ilk karşılayanı Ayşe Erkmen’in ‘Rengarenk’i. Erkmen’in renk renk jaluzileri binanın ön camlarını kaplıyor. Ana kapıdan girmeden başınızı hafif sola çevirdiğinizde, sıvanın altından çıkan 90 yıllık bir imza çarpıyor gözünüze: ‘Georges Coulouthros. Architecte.’ Girmeden tanışın; 1920 yılında binayı Art Nouveau stilinde inşa eden İstanbullu Rum mimar, Georges Coulouthros (Yorgo Kulutros). Kapıdan girer girmez de Sarkis’in 2. Bienal’de Ayasofya Hazine Binası için yaptığı avizenin bir uyarlaması, tavandan salınarak ‘Hoşgeldiniz’ diyor. Girişteki merdivenlerin devamında güncel müziğin izini sürenlere kapısını açacak olan Salon, Deniz Palas’ın Şişhane’nin gece hayatına hediyesi. Hüseyin Alptekin’in 52. Venedik Bienali Türkiye Pavyonu’nda gösterilen ‘Şikayet Etme’ (Don’t Complain) adlı LED ışıklı pano uygulaması da burada. Salon’un arka sokak girişlerini sağlayan fuaye bölümünde, başını yere eğecekleri bir sürpriz bekliyor: Siyah-beyaz zemin üzerinde minik minik yaratıklar, İnci Eviner imzalı, ‘Kaygan Oryantasyon’. Binayı merdiven boşluğundan, aşağıdan gökyüzüne doğru sarmalayan başak dalları, Selim Birsel’in elinden çıkma. Başak dallarını oluşturan tank şeklindeki baskılar yukarı doğru önce çoğalarak, sonra seyrelerek uzanıyor. Arzu Yayıntaş, Birsel’in merdiven boşluğunda çalışmayı seçerek komşuluk ilişkisine de işaret ettiğini anlatıyor.En oyuncaklı işlerden biri asansörde gizli. Canan Tolon’un aynalarla yaptığı ‘sihibazlıkla’ suretinizin uzaklaşıp yakınlaştığına, sonsuza uzadığına, çoğaldığına şahit oluyorsunuz. Yedi katlı binanın iki, üç ve dördüncü katları ofislere, beşinci katı yönetime ayrılmış. Üç, dört ve beşinci katlardaki camlar, Aydan Murtezaoğlu’na teslim edilmiş. Sanatçı ‘Kariyerist’ adlı işiyle fotografik imgeleri cama uyarlamış. Yönetim odaları, beşinci katı tanıdık bir isimle paylaşıyor. Marttan itibaren burası Leyla Gencer Müzesi olarak ziyarete açık olacak. Sanatçının Milano’daki evindeki eşyalar, kitapları ve piyanosu buraya yerleşecek. Taner, araştırma amaçlı ziyaretlere de açık olacak müzede dönem dönem resitaller verilmesinin de planlandığını anlatıyor. Altıncı kattaki restoran X’in işletmesi Borsa’ya emanet. Restoranın bir köşesi, İznik Çini Vakfı’nın özel armağanı çinilerle bezenmiş fırına ayrılmış. Hemen karşısında, terastan da görülebilen, Canan Dağdelen’in tepeden bakınca ‘Place’ yazısını oluşturacak biçimde yerleştirilmiş toplarının bulunduğu küp yer alıyor. Terasın daimi konuğuysa Yang Jiechang. Sanatçının 10. Uluslararası İstanbul Bienali için ürettiği ‘I Believe in Angels’ adlı neon yerleştirmesi gökyüzünü kucaklıyor. Açık ofislerde Bülent Şangar ve Cengiz Tekin’in fotoğrafları, Füsun Onur, Gülsün Karamustafa ve Hale Tenger’in işleri yer alıyor. Yönetim katı Ömer Uluç, Devrim Erbil, Özdemir Altan, Komet, Mehmet Güleryüz, Güngör Taner’in resimlerine ayrılmış. Mesaisi de, eğlencesi de bol bu bereketli bina, tüm bu işlerle bir sergi alanı formuna bürünmüş. Binanın, ana kapısı dışında caddeye açılan iki ‘gözü’ daha var; İKSV tasarım dükkânı ve yine Borsa’nın işletmesine teslim edilmiş kafe Peralı. Tasarım dükkânı başta New York’taki MoMA’nın ürünleri olmak üzere çeşitli tasarımcıların işlerinin satıldığı ferah bir konsepte sahip.Dolu dolu bir yapı olarak ikinci yaşamına tam anlamıyla bugün başlıyor Deniz Palas.

http://www.radikal.com.tr/Radikal.aspx?aType=RadikalEklerDetay&ArticleID=975503&Date=20.01.2010&CategoryID=41

Şişhane'nin esas yıldızı Deniz Palas(RADİKAL CUMARTESİ)

İKSV, kültür sanat hayatına yaptığı katkılarıyla varlığından en memnuniyet duyduğum kurumların başında geliyor. Bir seferinde, Timeout İstanbul’un editörlüğünü yaptığım sırada, İstanbul’u İstanbul yapan 50 kişi/kurumu konu yapacaktık. Ekipçe hemfikir olduğumuz, ilk aklımıza gelen isimlerin başında geliyordu İKSV... Ben tüm iyimser yorumlara rağmen bu coğrafyada sanat ve kültüre dair gelişmelerin hayli kavruk ve şiddetle tutucu olduğunu düşünenlerdenim.
O yüzden bir süredir her kösteğe rağmen Don Kişot misali çalışan İKSV’nin bu şehre katkısının artık bir hayır işi, neredeyse bir ‘sevap’ boyutunda gerçekleştiğini düşünür oldum.
13 yıldır ‘good old’ Luvr Apartmanı’nda dünyanın sanatçılarını ağırlayan İKSV’nin harika bir binaya geçeceğini öğrendiğimde çok sevinmiştim.

Deniz Palas’ta hangi sanatçıların işleri var?
Burhan Doğançay, Ömer Uluç, Mehmet Güleryüz, Komet, Görgün Taner, Devrim Erbil, Özdemir Altan, Füsun Onur, Kemal Önsoy, Bülent Şangar, Sarkis, Ayşe Erkmen, Murat ve Fuat Şahinler, Aydan Murtezaoğlu, Hale Tenger, Selim Birsel, Canan Tolon, İnci Eviner, Cengiz Tekin, Canan Dağdelen, Hüseyin Bahri Alptekin, Yang Jiechang.

FERHAN İSTANBULLU

http://www.radikal.com.tr/Radikal.aspx?aType=RadikalYazarYazisi&Date=05.12.2009&ArticleID=967884#

marsilya

merhaba dergisi berlin...

“Şimdiye kadar bana esrarlı bir biçimde yasaklanmış kelimelerin bir bölümü”

Diyarbakır’da yaşayan ve üreten üç güncel sanatçının (Şener Özmen, Cengiz Tekin ve Berat Işık) 2004-2009 yılları arasında ürettikleri video ve fotoğraf çalışmaları, devrimci şair Paul Eluard’ın, gerçeküstücü sanatçı Andre Breton’a ithafen kaleme aldığı “Şimdiye kadar bana esrarlı bir biçimde yasaklanmış kelimelerin bir bölümü” adlı şiirinden yola çıkarak, gerçeğin altüst olduğu bir coğrafyada, tutarlı gerçeküstücü şair ve ressamların (burada sanatçıların) bu beklenmedik yeni durum karşısındaki tutumlarına göndermede bulunuyor. Nasıl hareket ediyor güncel sanatçı hiçbir şeye götürmeyen harikulâde kelimeler dolaşırken ortalıkta? Şair ne yazıyor her şeyi söylemenin derin kaygısıyla bunalmışken? Ne anlatmaya çalışıyor Eluard yuvarlak masa değişken surat asma derken? Ya da “tetik”kelimesi ona “parıltılı bir tecavüzü” anımsatırken? Üçlü, Eluard için yasaklanmış kelimelerin olası diğer bölümüyle ilgilendiğini söylüyor. Savaş, aşk, evlilik, çocuk ve sanat dünyasının yoğun ilişkilerinin kendilerini olgunlaştırmamış olabileceği ihtimali üzerinde duruyor tuhaf bir şekilde.

Eluard’ın ressam Max Ernst’le düşman cephelerde kurdukları dostluk, savaşın gereksizliği ve yıkıcılığı, insanların kardeşliği, düşüncenin evrenselliği ve en önemlisi sanatın uzlaştırıcılığıyla somutlanmıştı. Şener Özmen, Cengiz Tekin ve Berat Işık, farklı dönemlerde ve Diyarbakır’da ürettikleri video ve fotoğraf çalışmalarında, tüm cephelerin giderek birbirine benzediği ve uzlaşacak bir taraf bulmakta zorlandıklarını söylüyor.

Milliyet Sanat Ocak Sayısı